Projektowanie i gospodarowanie przestrzenią na zamieszkiwanych przez ludzi terenach nie jest wynalazkiem naszych czasów. W najdawniejszych ludzkich osiedlach są wyraźnie widoczne założenia planistyczne. Widać celowość usytuowania grodu czy osiedla, zapewniającego warunki obronne oraz dostęp do wody i źródeł żywności.

Planowanie zapewnia odpowiedni podział przestrzeni na tereny zabudowy o różnych funkcjach – administracyjne (zazwyczaj usytuowane w centrum miasta), przemysłowe, handlowe, mieszkalne, oraz rekreacyjno-sportowe i wypoczynkowe. Konieczne jest również odpowiednie rozplanowanie tras komunikacyjnych zapewniających możliwość przemieszczania się mieszkańców w różnych kierunkach.

W nowoczesnych rozwiązaniach urbanistycznych koncentryczno-pasmowych uwzględniano otwarte tereny tzw. klinów napowietrzających wcinających się głęboko w tkankę miasta – doprowadzających świeże, czyste, natlenione powietrze z otaczających miasto terenów przyrodniczych. Jest to szczególnie ważne w czasach współczesnych gdy gwałtowny wzrost motoryzacji spowodował znaczne zanieczyszczenie powietrza w mieście spalinami.